Ervaringen van een vleeseter

Zoals onze eerste post al noemde is de Flexitariërs ontstaan als een onderdeel van een schoolproject. Onze groep bestaat uit 5 studentes en hoewel we het allemaal eens zijn over het feit dat de wereld moet worden gered, hebben we ook allemaal een andere kijk op duurzaamheid. Zo volgen we allemaal een ander voedingspatroon. Het leek mij nu leuk om wat over mijn eigen voedingspatroon te vertellen en mijn ervaringen hierover te delen.

Ik moet helaas toegeven dat ik zelf als zo'n 18 jaar een vleeseter ben. Toen ik jonger was heb ik nooit nagedacht over de impact die het eten van vlees heeft op dieren en het milieu. Eigenlijk begon dat besef pas dit jaar, toen ik begon met Voeding en Diëtetiek en in de Challenge (een groot project waarbij je je focust op één onderwerp) Duurzaamheid terecht kwam. Ik ben nu, samen met anderen, al bijna een jaar bezig met duurzaamheid. Dit heeft mij een stuk bewuster gemaakt van de impact die vlees eten heeft op het milieu. Mede daardoor eten we thuis nu wat iets vaker, lees: 1 keer per week, vegetarisch. Ik begrijp dat dit voor de meeste mensen niet overkomt als iets groots en dat is het misschien ook niet. In ieder geval nog niet groot genoeg. Maar het is in ieder geval een stap.

Naast het feit dat ik binnen de challenge Duurzaamheid een heleboel leer over duurzaamheid, word ik doordat ik in deze challenge zit ook geconfronteerd met mijn eigen gedrag. Ik ben (voor mijn gevoel) een van de weinigen binnen de challenge die vlees eet en hoewel mensen me er niet direct op aanspreken voel ik soms toch dat ik geconfronteerd word met mijn eetgedrag. Misschien is geconfronteerd niet het juiste woord. Ik voel me eerder soms ongemakkelijk binnen mijn projectgroep omdat iedereen binnen mum van tijd een vegetarisch gerecht bedacht heeft om te maken en posten. Voor hen is er alleen de keuze over wat ze gaan maken, terwijl ikzelf zelf eerst online research moet doen en daaruit vervolgens mijn eigen recept probeer samen te stellen. Aan het begin van dit jaar was deze ongemakkelijkheid nog een stuk groter. Ik durfde toen amper mijn boterhammen met grillworst uit mijn plastic boterhamzakje tevoorschijn te toveren. Dit soort gevoelens hebben er wel voor gezorgd dat ik me een stuk bewuster ben van mijn gedrag en een jaar deel uitmaken van iets dat zich constant bezig houdt met duurzaamheid is voor mij een hele goede prikkel om hierover te blijven nadenken.

Als je het stuk tot nu toe leuk vond om te lezen en vond dat ik eerlijk bezig was moet je nu misschien stoppen met lezen. In de zinnen hierna praat ik namelijk over mijn leefsituatie, het grootste struikelpunt voor mij op het gebied van vaker vegetarisch eten. Dit kunnen mensen zien als een excuus om minder vlees eten niet te proberen, en dat is het misschien ook wel, maar ik vond het toch relevant om er wat over te vertellen. Ik woon nog bij mijn ouders en ook zij eten al hun hele leven vlees. Gisteren ging het gesprek aan de keukentafel toevallig over Amsterdam. Afgelopen week werd bekend dat er in Amsterdam op evenementen alleen nog maar vegetarische gerechten gaan worden geserveerd. Ik juichte dit idee gisteren aan tafel toe, maar daar dachten mijn ouders anders over. Zij vertelde me dat ze een beetje gek werden van de hele ''iedereen moet vegetarisch eten!'' hype en waren het ook niet eens met de keuze die in Amsterdam is gemaakt. Volgens hen was het niet oké dat mensen zelf niet meer de keuze tussen vlees of geen vlees kunnen maken. Dus hoewel mijn ouders al meer open staan voor het eten van minder vlees, staan ze er toch nog niet honderd procent voor open. Hierdoor is het voor mij ook lastiger om minder vlees te eten, zeker zolang ik nog thuis woon en we de avondmaaltijden nog samen eten.

De woorden zijn er, maar de daden nog niet genoeg. Dit komt mede door mijn omgeving (mild excuus). Mocht er dus iemand nog tips hebben voor het stimuleren van vleeseters om minder vlees te eten dan hoor ik deze heel, heel graag.